سیامک گلشیری در گفت و گو با خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: برای استفاده از واژگانی که در سطح عمومی جامعه به کار می رود در داستان هیچ محدودیتی وجود ندارد. بیشتر وقتها داستان رئالیستی احتیاج به زبان بسیار عامیانه دارد و نویسنده باید بتواند این زبان را دربیاورد. این اتفاق به خصوص در دیالوگها می‌افتد.

وی افزود: نثر نیز یکی از عناصر داستان است و باید در خدمت آن قرار گیرد. وقتی از انسان های عادی کوچه و بازار می گوییم لازم است که به زبان آن ها نیز سخن بگوییم. واژگانی که وارد زبان می شوند نیاز آن هستند و نمی توان از ورود و یا ترویج آن ها جلوگیری کرد. به عنوان مثال واژه "خفن" پیش از ورود به زبان فارسی ما به ازایی نداشته و به دلیل نیاز زبان به چنین اصطلاحی به وجود آمده است. چه بخواهیم چه نخواهیم خیلی از این واژه‌ها به زبان راه پیدا می‌کنند.

گلشیری همچنین تصریح کرد: این واژگان را نمی توان از دایره لغات جوان ها حذف کرد. علاوه بر آن وقتی پای یک داستان رئال در میان باشد، همه قسمت های فرهنگ عمومی و از جمله زبان آن وارد داستان می شود.

این نویسنده که هم برای بزرگسالان و هم برای نوجوانان رمان و داستان می‌نویسد، تشریح کرد: وظیفه نویسنده داستان نوشتن است و نه چیز دیگر. نویسنده در واقع حقایق جامعه را بازتاب می دهد و کار او آموزش نیست. این تفکر بسیار غلطی است که عده ای گمان می کنند باید برای کودک داستان آموزنده نوشت زیرا وقتی هدفمان آموزش باشد، سفارشی می نویسیم و اثرمان دیگر ادبیات به معنای ناب و خلاق آن نیست. ما به اندازه کافی کتاب های آموزشی داریم.

سیامک گلشیری به تأثیر نویسنده بر روی مخاطب اشاره کرد و توضیح داد: لحن به کار رفته در داستان ممکن است بر مخاطب تأثیر بگذارد ولی بنده گمان می کنم نویسنده نباید هنگام نوشتن به این چیزها فکر کند. البته منکر مشروعیت اخلاقی نیستم اما وقتی نویسنده‌ای سفارشی نویس نیست، فکر کردن به نحوه تأثیر او بر مخاطب ممکن است او را ناخودآگاه وادار به خود سانسوری کند. ضمن این که در دوره ای زندگی می کنیم که هیچ کس به دنبال شنیدن نصیحت نیست. آنها در میان گروه های دوستی شان خواه نا خواه با ادبیات کوچه و بازاری آشنا می شوند.

نویسنده نوجوان کشور در ادامه به رمان های عامه پسند و عاشقانه نیز اشاره کرد و گفت: بسیاری از آثار ادبیات پاورقی ما مبتذل است و اصلا در حوزه ادبیات جدی قرار نمی گیرد. اما تأکید می کنم خواندن برخی از آن ها برای مخاطب نوجوان لازم است زیرا متاسفانه در کشوری زندگی می کنیم که مردم بسیار کم می خوانند و به این کارشان نیز افتخار می کنند. بنابراین به نظر بنده نیازی نیست که خواندن چنین ادبیاتی را برای نوجوان ها قدغن کرد. چون به تدریج با خواندن آن کتابها، به خواندن کتابهای جدی هم علاقه‌مند می‌شوند.

انتهای پیام/ن.ف